دوازده رساله فقهی درباره نماز جمعه از روزگار صفوی

اشاره

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ و الحمد لله رب العالمین و صلّی اللّه علی سیّدنا محمد و آله الطاهرین

مقدمه

سالهاست که نویسندۀ این سطور علاقه مند به پژوهش در دورۀ صفوی است؛ دوره ای که به هر لحاظ، یک تجربۀ تاریخی ارجمند برای کشور پهناور ما ایران به شمار می آید. به لحاظ سیاسی این دوره، دورۀ سرافرازی ماست؛ دوره ای که ما در منطقه، به عنوان یک قطب با اهمیت به حیات تاریخی خود ادامه می دهیم، بر دیگران تأثیر می گذاریم، و در برابر کسانی که با دین و مذهب ما سر نبرد دارند، می جنگیم و فرهنگ اسلامی و شیعی خویش را حفظ می کنیم. به لحاظ فرهنگی هم در این دوره، ما سازندۀ افکار و اندیشه هایی هستیم که در تغذیۀ بنیادهای اجتماعی ما و برخی از کشورهای همجوار نقش مهمی دارد. در عرصۀ فلسفه، دانش حدیث و فقه و نیز علوم قرآنی آثاری را پدید آوردیم که طی چهارصد سال گذشته، مبنای زندگی اجتماعی و سیاسی ما بوده و به آنها افتخار کرده ایم.

طبیعی است که در طی این دوره دویست و سی ساله، تجربه های منفی هم داشته ایم، تجربه هایی که می بایست درس عبرتی برای آینده ما باشد و ما را از وقوع مجدد در مهالکی که در آن دوره پدید آمد و از جمله سبب شد تا طومار آن دولت در هم پیچیده شود، بازدارد. در مجموع، هم تجربۀ مثبت و هم منفی آن دورۀ مهم و تاریخ ساز برای ما، می بایست موشکافانه مورد مداقّه قرار گیرد و بخش های پنهان آن با تحقیق بیشتر آشکار شود.

بخشی از این بخش های پنهان، جریان های فرهنگی است که در این دوره در همۀ عرصه ها پدید آمده